"...Σ' ένα ινδικό βιβλίο διάβασα κάποτε ότι η μοίρα κατέχει όλη τη δύναμη, ενώ η προσπάθεια της θέλησης είναι μόνο μια επίφαση. Όταν το διάβασα, με κυρίευσε απέραντη γαλήνη. Αλλά την επόμενη κιόλας μέρα βρήκα γραμμένο, λίγες σελίδες πιο κάτω, ότι η μοίρα δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των περασμένων πράξεων, ότι εμείς, με τα ίδια μας τα χέρια, πλάθουμε το πεπρωμένο μας. Έτσι, ξαναβρέθηκα στο σημείο εκκίνησης..."
"Η παιδική και η γεροντική ηλικία μοιάζουν. Και στις δύο περιπτώσεις, για διαφορετικούς λόγους, είμαστε μάλλον άοπλοι, δεν είμαστε ακόμα - ή δεν είμαστε πια - μέτοχοι στην ενεργό ζωή κι αυτό μας επιτρέπει να ζούμε με μια ευαισθησία χωρίς πρότυπα, ανοιχτή. Στη διάρκεια της εφηβείας αρχίζει να σχηματίζεται γύρω από το σώμα μια αόρατη πανοπλία. Σχηματίζεται στην εφηβεία κι εξακολουθεί να πυκνώνει σε όλη την ωριμότητά μας. Η διεργασία της ανάπτυξής θυμίζει λίγο εκείνη των μαργαριταριών: όσο πιο βαθιά είναι η πληγή, τόσο πιο δυνατή είναι η πανοπλία που αναπτύσσεται γύρω της. Ύστερα, όμως, όπως ένα ρούχο που το φοράμε πάρα πολύ καιρό, αρχίζει με το πέρασμα του χρόνου να φθείρεται στα σημεία της μεγαλύτερης τριβής, αφήνει να φαίνεται η ύφανση και ξαφνικά, σε μια απότομη κίνηση, σχίζεται. Στην αρχή δεν το αντιλαμβάνεσαι, είσαι σίγουρη πως η πανοπλία σε τυλίγει ακόμα ολόκληρη, ώσπου μια μέρα, αναπάντεχα, βρίσκεσαι να κλαις σαν παιδάκι για κάτι ασήμαντο, χωρίς να ξέρεις γιατί"
Από το βιβλίο "Όπου σε πάει η καρδιά" της Susanna Tamaro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου